سلام بر عاشورا

________________________________________________________________________________________________________________________________________.شعرخوانی شاعران آیینی در سوگ خورشید؛.محفل شعر عروج، به مناسبت ایام سوگواری سالگرد رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی به میزبانی خانه کتاب و ادبیات ایران برگزار شد.به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، در این محفل که عصر امروز، 13 خرداد در سرای کتاب خانه کتاب و ادبیات ایران برگزار شد، رضا اسماعیلی در سخنانی گفت: از افتخارات شعر انقلاب اسلامی این است که شاعرانش خود را فرزندان امام راحل می‌دانند و از زمان پیروزی انقلاب تا امروز تلاش کرده‌اند فضایل معنوی و انسانی و کرامات امام (ره) را با زبان‌شعر به تصویر بکشند. آثاری که در ۴۴ سال اخیر با موضوع امام راحل منتشر شده متجاوز از هزاران شعر در قالب صدها عنوان کتاب است.این شاعر با بیان اینکه در مقطع اولیه، فجریه و امامیه به منظور ورود تاریخی امام ( ره)‌ سروده شد، ادامه داد: در مقطع دوم که مقطع ارتحال امام (ره) است تا چند ماه بدون اغراق شاعران‌ انقلاب به خاطر تاثرات عمیق عاطفی شعر می‌سرودند. این جریان ادامه داشت و ماحصل آن تا اربعین امام راحل چندین جلد کتاب شعر شد که این امر نشان‌دهنده جایگاه رفیع امام(ره) در قلب مردم است.دبیر علمی هفدهمین جشنواره شعر فجر با بیان اینکه امام راحل خود را از مردم می‌دانستند، عنوان کرد: امام( ره) علاوه بر اینکه شخصیت بزرگ سیاسی و مرجع دینی بودند، از جنس مردم بودند. سیر و سلوک امام راحل را که بررسی کنیم، می‌بینیم ساده‌زیست و مردم‌دار بودند و این امر باعث شده که روزبه‌روز محبوبیت ایشان بیشتر شود.اسماعيلی شعری با عنوان «چشمه‌سار معنا» را تقدیم به روح آسمانی امام خمینی(ره) کرد سلام بر عاشورا...

___________________________________________________________________________________________________________________________________.به انگیزه شهادت چکاد روشن اندیشی و اندیشه ورزی دینی، حضرت باقر العلوم(ع)رضا اسماعیلی (شاعر و منتقد ادبی)..تهران- ایرنا- شعر دینی و آیینی اصیل، باید با شکافتن پوسته ظواهر ما را به «فهم عمیق از دین» و جاده «خودشناسی» و «خداشناسی» هدایت کند و در نهایت از ما یک انسان تراز اسلام بسازد.امام باقر (ع): الکَمالُ کُلُّ الکَمالِ التَّفقُّهُ فِی الدِّینِ و الصَّبرُ عَلَی النّائِبَةِ و تَقدیرُ المَعیشَةِ ؛ (تحف العقول) همه کمال در شناخت عمیق دین و شکیبایی در پیشامدهای ناگوار و اندازه نگاه داشتن در زندگی است.«آفت شعر روز و روزگار ما، افراط در «چگونه گفتن» و غفلت از «چه گفتن» است. این آفت در شعر آیینی در قالب «صورت‌گری» و «صورت‌پرستی» جلوه می‌کند. غفلت از ملکوت «سیرت» و هبوط در برزخ «صورت». پرداختن به «صورت» یعنی چسبیدن به پوسته دین و به حاشیه راندن درونه دین. یعنی آراستن ظاهر که حکم «نقش ایوان» را دارد و کاستن از باطن که حقیقت دین در آن وطن می سازد.شاید حکایت زیر تا حدودی گویای این مسئله باشد که ما ظاهر بزک‌کرده دین را بر باطن پیراسته و مُنقح آن بیشتر ترجیح می‌دهیم. «می‌گویند روزی مُلا با لباسی پاکیزه اما ساده به مجلس میهمانی رفت اما چون لباسش ساده بود، در او به دیده تحقیر نگریستند و در ذیل مجلس نشاندند. ملا به خانه رفت و لباسی مجلسی و پرزرق و برق پوشید و به میهمانی برگشت. این‌بار بر صدر مجلس نشست و مورد اکرام و احترام فراوان قرار گرفت. وقتی هنگام صرف غذا شد، ملا لباس‌هایش را به خوردن دعوت کرد و گفت بفرمایید! این غذاهای اشرافی شایسته شماست، چرا که اگر شما نبود سلام بر عاشورا...

_______________________________________________________________________________________________________________________________________....یک شاعر معاصر معتقد است که از جان و جهان بسیاری از شعر‌های ما بوی کفر و شرک به مشام می‌رسد و رفته رفته شعر آیینی ما به شعری ضدآیینی تبدیل می‌شود؛ شعری که موضوع دینی دارد، اما موضع دینی ندارد..ادبیات آیینی ایران، از باورها و آرمان‌های مذهبی مردم سرچشمه می‌گیرد. «شعر آیینی» گونه‌ای از شعر متعهدانه است که مناسبت‌های مذهبی، ستایش چهره‌های دینی، توجه به مقوله‌های قدسی و ملکوتی و تزکیه و تهذیب نفس انسانی باید از مضامین آن باشد، حال آن‌که امروزه «مداحی» عرصه را بر شعر آیینی تنگ کرده است.شورای فرهنگ عمومی،یکم محرم هر سال را به نام روز «شعر آیینی» نام‌گذاری کرده است. مینا حیدری در گزارش روز امروز روزنامه اطلاعات با رضا اسماعیلی یکی از شاعران و منتقدان ادبی کشور دربارۀ شعر آیینی و جایگاه آن در فرهنگ عمومی ایران به گفت وگو نشسته است..رسالت اصلی شعر آیینیرضا اسماعیلی دربارۀ شعر آیینی و مشخصه‌های آن می‌گوید: هنگامی که از شعر دینی و آیینی سخن به میان می‌آید، بی‌درنگ کارکردهایی چون «مدح و منقبت» و «سوگ و مرثیه» در ذهن مخاطب تداعی می‌شود، حال آن‌که با بررسی سیر تکوینی و روند تکاملی شعر آیینی و بازخوانی اشعار بزرگان شعر و ادب پارسی، درمی‌یابیم که رسالت اصلی شعر دینی از رودکی تا نیما، نشر و ترویج آموزه‌های اخلاقی، احیای کرامت‌های انسانی، انتشار بینایی و دانایی و مقابله با جهل، خرافه و گزافه بوده است و مداحی و مرثیه‌خوانی بخش بسیار کوچکی از آثار بزرگان ادبی را به خود اختصاص داده است. نمونۀ شاخص آن حضرت لسان‌الغیب حافظ شیرازی است که جان‌مایۀ اصلی غزل‌هایش نه سلام بر عاشورا...